Γεννήθηκε το 1876στον Αστακόόπου τελείωσε και το δημοτικό σχολείο και στη συνέχεια φοίτησε στο γυμνάσιο της Πάτραςόπου ήταν από τους πρώτους αθλητές του Παναχαϊκού Γυμναστικού Συλλόγου. Στη συνέχεια σπούδασε Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνακαι στο Παρίσικαι δικηγόρησε κατά διαστήματα όταν το επέτρεπαν οι ποικίλες υποχρεώσεις του. Ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, σημαίνον στέλεχος του Κόμματος Φιλελευθέρων, Πρόεδρος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, αλλά και με σημαντική στρατιωτική συνεισφορά στους εθνικούς αγώνες.
Ο Παντελής Καρασεβδάς πέθανε από εγκεφαλική συμφόρηση τον Μάρτιο του 1946στο Αγρίνιο[1]. Ο δήμος Αγρινίου έδωσε το όνομά του σε δρόμο κοντά στο κέντρο της πόλης. Στον Αστακό λειτουργεί σκοπευτικός όμιλος που φέρει σαν τίτλο το όνομά του.
Αθλητική δράση
Ασχολήθηκε με τον αθλητισμό από τα παιδικά του χρόνια στο Αστακό, όπου ήταν και χειμερινός κολυμβητής.
Συνέχισε με άλματα και αγωνίσματα δρόμου στον Παναχαϊκόμε πολλές διακρίσεις, αλλά έφτασε τελικά στην κορυφή σαν αθλητής τηςσκοποβολής (τυφέκιο 200μ), όταν στις 28 Μαρτίουτου 1896κατέκτησε στο Καλλιμάρμαρο στάδιο το χρυσό μετάλλιο στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, συγκεντρώνοντας 2.350 βαθμούς. Αργότερα διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Ολυμπιακών αγώνων από το 1924μέχρι το 1935, καθώς και πρόεδρος του Παναθηναϊκούκαι του Πανελληνίου ΓΣ. Έδωσε μάλιστα μάχη στη Δ’ Εθνοσυνέλευση (1924-1925) ώστε να εγκριθεί η παραχώρηση της Περιβόλας από τον Δήμο Αθηναίωνστον Παναθηναϊκό. Η εγκριτική απόφαση δημοσιεύθηκε στο υπ’ αρίθμ. 165/1924 φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως. Η ηγετική τετράδα του Παναθηναϊκού (Καλαφάτης, Νικολαΐδης, Παπάζογλου, Πανουργιάς) σε ένδειξη εκτίμησης τον εξέλεξε πρόεδρο του συλλόγου.
Στρατιωτική δράση
Σημαντική ήταν και η στρατιωτική του δράση, η οποία ξεκίνησε το 1897όταν βρέθηκε με την φοιτητική φάλαγγα στην Κρητική Επανάσταση. Εκεί συνδέθηκε με φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Στη συνέχεια πήρε μέρος σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις, το 1897ενάντια στους Τούρκους, το 1904– 1906στον Μακεδονικό Αγώνα, το 1912στη Σάμο, το 1912– 1913στους Βαλκανικούς Πολέμους, το 1914στον αυτονομιακό αγώνατης Βορείου Ηπείρουκαι στη συνέχεια στη Γαλλίαστη μάχη του Βερντένόπου γνωρίστηκε προσωπικά με τον στρατηγό Ντε Γκωλ. Το 1915ανέλαβε μάλιστα επικεφαλής τάγματος της Λεγεώνας των Ξένωνστην εκστρατεία των Δαρδανελίωνόπου τραυματίστηκε. Τασόμενος με τον Βενιζέλο και με το Κίνημα Εθνικής Αμύνης, το 1918κατέλαβε τοΣκραγια λογαριασμό των Γάλλων. Τέλος, έλαβε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατείαμε το 5ο Ευζωνικό Σύνταγμα του Πλαστήρα, ενώ αργότερα υποστήριξε ενεργά και το Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922. Για όλες αυτές τις διακρίσεις του έλαβε δεκάδες παράσημα και μετάλλια ανδρείας και έφτασε έως τον βαθμό του υποστρατήγου, πράγμα πρωτοφανές για έφεδρο αξιωματικό.
Πολιτική δράση
Πολύ έντονη όμως ήταν και η παρουσία του στα πολιτικά ζητήματα της χώρας. Ήταν ο αρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρωνστην Αιτωλοακαρνανίακαι εκλέγονταν συνεχώς βουλευτής από το1910και έπειτα. Υπήρξε μεγάλος υπέρμαχος της δημοκρατίας και το 1924εκφώνησε στη Βουλή τον ιστορικό του λόγο “Περί των προτερημάτων της Δημοκρατίας και των ελαττωμάτων της Βασιλείας”που προκάλεσε αίσθηση και διανεμήθηκε τυπωμένος σε όλη την Ελλάδα. Εκρηκτικός ως χαρακτήρας, ήταν μέλος της ομάδας των Αριστερών Φιλελεύθερων εντός του κόμματος και σφοδρός αντιβασιλικός.
Το 1944εντάχθηκε στην Εθνική Αντίστασηανέβηκε στα βουνά της Ευρυτανίας όπου συμμετείχε στο ΕΑΜ και στη Βουλή των Κορυσχάδων της ΠΕΕΑ. Ήταν επικριτής της πολιτικής υπαγωγής του ΕΑΜ στη κυβέρνηση Μέσης Ανατολής και ζητούσε να ανακληθεί η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ και ενάντιος στη συμφωνία του Λιβάνου[2]. Έβγαλε αργότερα λόγο στο συλλαλητήριο του ΕΑΜ της 3ής Δεκεμβρίου 1944, όταν και ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά.[3]
πηγή